Ogród za domem.

Minęło kilka dni jak Eri przeprowadziła się ze swojej rodzinnej posiadłości Nakatomi. W końcu musiała się przyzwyczaić do nowego zamieszkania, ale nie szło to jej topornie bogu dzięki. Ruszyła w kierunku ogrodu. Miała na sobie czarną sukienkę. Gdy dotarła zobaczyła z daleka szklarnię, ale nie chciała przeszkadzać Pani Katherine w robocie dlatego postanowiła dzisiaj zaczerpnąć powietrza i podziwiać czerwone róże, siedząc na ławce.

Zaczęło się robić już ciemno... A dzień który powoli się żegnał z ludzkością tej półkuli powoli się żegnał z mieszkańcami. Medyn jednak nie trafił czasu. Mało kiedy miał chwile dla siebie, lecz nie narzekał, a z poważną twarzą przyjmował to co nadchodziło. Takie było życie i choć bywał niejednokrotnie zmęczony nim, nie był jednak tak zdesperowany by się zabić. Tyle lat, wiele z nich tak monotonnych, jak i pracowitych...
Po wykonanej pracy, skierował się do swojego domu. Choć mało w nim przebywał, to i tak chętnie tutaj wracał i tylko tu czuł się nie tyle co bezpiecznie, jak silnie. Dziś pojawił się na terenie posiadłości nieco inną drogą, bowiem przybył tu przez ogród. Ubrany w staro-wieczne ubrania zabójcy pojawił się na chwile w szklarni. Nie długo tam jednak zabawił. Skierował się do wejścia, lecz nie było zdziwieniem że ujrzał Eri. Strój, maska. Póki co nie wyjawiał się za drzew, zostając tym samym w ukryciu. Stamtąd też zaczął przyglądać się kobiecie.

Cały czas siedziała na ławce, spoglądając na kwiaty z radością. Wiaterek zerwał się wtedy włosy zaczynały kołysać jak stokłosy na polu. Dziewczyna uwielbia pomieszane zapachy - wiatr z kwiatami. Uwielbiała tutaj siedzieć z tego względu, że po pracy bywała zmęczona. A te miejsce jest oazą spokoju. W danym momencie zaczynało się robić późno. Westchnęła trochę ale poczuła coś dziwnego, że zaczynała rozglądać na alejki ogrodu. Miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje wtedy wstała i zaczynała cały czas rozglądać dookoła. Skrzyżowała ręce na piersi i powiedziała:
- Kto tutaj jest? - spytała się na terenie ogrodu. Uspokoiła się do momentu jak wróciła na miejsce gdzie siedziała.

Kobieta siedziała, a Meryn skoro już był u siebie miał czas i był ciekawy jak kobieta odniesie się do sytuacji. Nie było dla niego zdziwieniem, że ta odczuła się obserwowaną. To dziwne odczucie, lecz także znakomita umiejętność wykrywania potencjalnego zagrożenia. Eri wstała, a nawet zadała pytanie. Odpowiedziała jednak jej cisza, przeszyta ino odgłosami natury. Mężczyzna w końcu się ruszył i zaczął powoli iść w kierunku kobiety. Troche ich dzieliło, dlatego też jeśli kobieta się rozglądała to zauważy go nim ten dojdzie do niej. poza tym jego kroki były na tyle ciężkie, że wydawały charakterystyczny odgłos chodu. Póki co nie mówił, a złapał za rękojeść swojej katany, która była przypięta przy jego psie. No i póki co zbliżał się do kobiety obserwując jej reakcje.

Eri siedziała bardzo czujnie na ławce, ale uśmiechnęła się cicho przymrużając oczy wtedy usłyszała ciężkie kroki zbliżające w jej kierunku. Najwyraźniej komuś na żarty bierze, ale to mało istotne dlatego wstała raz jeszcze z ławki i zaczynała bardziej rozglądać wtedy była przygotowana ewentualnie na obronę. Westchnęła cichutko spoglądając na obiekt idący w jej kierunku, ale czy odczuwała strach - ciężko stwierdzić. Na razie nie okazywała reakcji, ale to nie znaczy, że nie zareaguje na rzekome zagrożenie w jej kierunku.

podchodził zatem spoglądając na kobietę. Nie pokazał również sam reakcji, poza tym nawet jakby pokazał, to jego maskujący strój ukryłby to. szedł dalej trzymając nadal swoją rękojeść, zatrzymał się dopiero koło kobiety, a jeśli próbowała się ruszyć w jakikolwiek sposób, ten złapał mocniej za rękojeść wysuwając je nieco dając jednoznaczny znak by się nie ruszała lepiej, Stanie więc w odległości metra i będzie spoglądał na nią.
-Kobieta w czerni...
Mruknął cicho lecz jego głos był podobny do jego prawdziwego, co mogło oznaczać że ma jakiś modulator głosu w masce, lecz skąd Eri mogłaby o tym wiedzieć...
-zmykaj do domu... Jest już późno i niebezpiecznie...

W danym momencie miała zamiar odskoczyć do tyłu, ale stała prawie jak słup i nerwy ją puściły na tyle że zaczynała się denerwować, bo widzi samuraja przed sobą jeszcze z kataną na czele. Przestraszyła się na dobre Eri, ale po chwili usłyszała głos mężczyzny.
- Ehee... raczej narze... - rzekła krótko nie kończąc słów, wtedy zarumieniła się na twarzy, próbując zamaskować swoim wachlarzem, który miała w ręku. Właściwie dziewczyna jak usłyszała tamte słowa, miała wrażenie że to Meryn ale nie była pewna.
- Hah... jak niebezpiecznie, przecież jestem w posiadłości i jest mocno otoczony wysokim murem? - odparła krótko posiadając minę jak wcześniej.

-Bardzo niebezpiecznie... Możesz zginąć nawet teraz... Czuje trój strach... Te drżenie Twojego ciała... Aż czuje je niemal na sobie, co jednak nakłania do sprawienia jeszcze mocniejszych drgań.- mogła go nie zrozumieć i nawet by się nie zdziwił, lecz widać że na prawdę czuła się tutaj bezpiecznie. To dobrze, w końcu jednak to była posiadłość Meryna. Lecz czy nie zachowała choć trochę odrobiny instynktu.
Cichy gwizd, jak i nikły ruch, a kobieta mogła zauważyć szybki ruch wyjęcia ostrza, które po chwili zostało przyłożone do szyi kobiety, nie drasnął jej w żadnym wypadku, nawet jeśli ruch jaki wykonał był bardzo szybko. Mogło to oznaczać iż w operowaniu katany był dobry. Ostrze mogło co prawda dotknąć skórę kobiety lecz nie zranić. O co też chodziło. Kobieta zapewne miała świadomość że gdyby chciał ją zabić to zbliżyłby się o ten krok. To się jednak nie stało. Warto dodać iż ostrze było także pod brodą kobiety, co powodowało iż ta nie spuści głowę w dół tym samym będzie musiała zerkać na mężczyznę.
-Do twarzy Ci w czerni Eri.

Sytuacja była trochę dziwna, a wręcz nieprzyjemna dla niej. Gdy usłyszała dziwne słowa miała lekki mętlik w głowie zastanawiając o co mu chodzi. Wzrok cały czas miała skupiony na mężczyznę zastanawiając o co mu nadal chodzi z tym słowami czy przesłankami w jej kierunku. Nie mogła się ruszyć dlatego stała nieruchomo, ale oddychała trochę ciężko. Eri zajarzyła jedynie słowa "aż czuje niemal na sobie" co ją znowu zatkało, myśląc co za... jednakże myśli zostały przerwane przez dziwny świst i poczuła ostrze w okolicy gardła zastanawiając co on się dzieje. Poczuła ostrze katany dlatego nie ruszała swoją głową lub szyją. Serce mocno zaczęło jej bić jak podszedł bliżej w danym momencie. W danym momencie usłyszała miły komplement od mężczyzny.
- Em dziękuję to miłe z Twojej strony - rzekła spoglądając cały czas na niego. Rumieńce na twarzy nadal cały czas były widoczne gołym okiem. Czuła się trochę zawstydzona przy nim. Na początku jak go widziała chciała normalnie wiać i uciec do domu, ale dziwne uczucie wtedy przeszyło ciało. Ręce złączone posiadała za plecami i zastanawiając czy gdyby Meryn jej nie uratował to pewnie by podzieliła ten sam los co brat bliźniak. Była bardzo wdzięczna za to, że on ją uratował w dodatku jako nastolatka podkochiwała się w nim. Gdy zaczynała o tym myśleć posiadała większe rumieńce niż przedtem i nie mogła opanować swoich pozytywnych emocji. Serce zaczęło jej szybciej bić dlatego zamknęła oczy chcąc przestać o tym myśleć. Niestety nie potrafiła tego zrobić. Otworzyła oczy czekając na reakcję mężczyzny.

Kobieta mogła się czuć niepewnie, bo nie codziennie spotyka się osobistości w takich strojach, w dodatku na terenie rodu, który siał postrach gdzie się nie pojawił. Przyglądając się kobiecie kierując ku niej ostrze, przechylił lekko głowę, obserwując jej lico swoimi oczami, które nie okazywały nic poza obojętnością. Ostrze jednak nie długo zabawiło przy jej skórze, bowiem mężczyzna uniósł ostrze do góry, po czym wykonał nim obrót, skutecznie chowając ostrze do pochwy. Gdy tylko to uczynił, sięgnął do hełmu który miał na głowie, po czym po uniósł, ukazując swoje lico.
-Nie obawiaj się dziecino. W moim sercu jesteś całkowicie bezpieczna.
Oznajmił jej gardłowym tonem głosu po czym hełm umieścił pod swoim ramieniem, podtrzymując go tym samym. Zerknął ponownie na Eri, przyglądając jej się. Sercem o jakim wspomniał była posiadłość mężczyzny. Jego dom, jego teren w którym niepowołani są skutecznie likwidowani.
-Chodźmy do domu...
Co będą tak siedzieć na ogrodzę, jak mogą w gnieździe mężczyzny.

Sytuacja przez pewien czas była napięta, ale po reakcji mężczyzny odetchnęła otwierając oczy przymrużając nadal je. Po chwili serce nie biło tak szybko jak przedtem czyli wróciło do normy. Kobieta nabawiła się lekkiego strachu dostając niezłej adrenaliny przez niego. Najwyraźniej lubił chodzić w takim stroju i uśmiechnęła się lekko myśląc o tym. Za niedługi czas będzie musiała zrobić jedzenie dla Meryna, bo znowu dostanie premedytację od dziadka. Jedynie zauważyła moment jak został schowany miecz do pochwy to usłyszała kojący głos mężczyzny nie wiedząc na początku jak zachować i oznajmiła:
- Dziękuję to miłe - raz jeszcze odpowiedziała tymi samymi słowami i zastanawiała się co zrobić mu na obiad wtedy prosto z mostu spytała go:
- Dobrze. Co chciałbyś zjeść na obiad? - spytała się Meryna, przecież o pustym żołądku latać nie będzie po posiadłości jeszcze po drodze padnie. W dodatku zaśmiała się jak robiła mu z 20 kanapek na drugie śniadanie do pracy.

Meryn był spokojny i jeżeli coś odczuwał to obojętność, związana z monotonnością. Kobieta była jeszcze młodą kobietą, pełna życia. Meryn już nie był w takim stanie. Stawiał pozory poważnego i chłodnego, a ci co go znali wiedzieli że mężczyzna już zjadł kawał chleba, a ten chleb był gorzki. Owszem wykazywał się czułością, ale zabawy czy inne rozrywki nie były już dla niego. NIe miał tez na to czasu, takie życie... Nic juz nie powiedział po słowach kobiety a skierował się do budynku idąc spokojnie alejką, mając ku sobie Eri.
-Nic. Kawę.
Odparł do niej, bo mimo iż był chłopek z krwi i kości to bywało z nim różnie. Czasem jadł jak najęty, a czasem nie jadł i tak dobrze wyglądał.
-Do pracy jednak mi zrób jakieś kanapki. Wrócę późno.

z/t x2